Eins, twei, drei..Zaufen!!

Weer een nieuwe week in Kaapstad!

De week begon met 3 dagen stage. Ik merk dat het op stage al soepeler loopt.
De taal gaat beter, in de klas gaat het beter en je hebt meer contact met andere leerkrachten. Zo heeft een leerkracht allerlei leuke marktjes voor me opgeschreven.
Daarnaast zijn de leerkrachten hier natuurlijk ook erg benieuwd naar het onderwijs in Nederland.
Dinsdag heb ik een gesprek gehad met mijn mentor over het afstudeeronderzoek. Het onderzoek zal gaan over ‘’number bonds’’. Een soort feitenkennis bij het rekenen of anders gezegd het automatiseren. De kinderen in grade 6 zijn al bezig met het optellen van getallen tot en met honderdduizend. Aangezien dit nog niet goed gaat moet ik dus beginnen bij het begin. Denk aan sommen tot en met 10.
Woensdag begon de ochtend met het controleren van de agenda’s op discredits.
Elke woensdag wordt er namelijk een lijst ingevuld met kinderen die meer dan 5 discredits hebben en die dus moeten nablijven. Het verbaast me hoeveel werk het was. En het verbaasde me ook dat dit gewoon onder schooltijd moest gebeuren. De kinderen wachten wel en werken wel een half uur langer door.

De kinderen hadden woensdag een mondeling Afrikaans. In het Afrikaans moesten ze een verhaal navertellen. Ik mocht de kinderen cijfers geven voor hun mondeling. Heel lastig, vooral omdat je zelf niet alles verstaat.
Ja, woensdag was een drukke dag. De kinderen moesten zich namelijk ook nog voorbereiden op het zwemgala. Een zwemwedstrijd binnen de school. Alle kinderen van de school zijn verdeeld in teams en strijden ook tegen elkaar in deze teams. Woensdag moesten de kinderen hun eigen lied oefenen. Het leek wel een cheerleader wedstrijd! Alle kinderen zongen uit volle borst mee! Zo leuk om te zien en ze waren zo fanatiek!
Woensdag heb ik zelfs even alleen gestaan in twee klassen om de kinderen te beoordelen op hun Afrikaans. En foei wat was ik streng. Ik gaf discredits aan kinderen die het nodig vonden om te praten terwijl er iemand voor de klas stond te presenteren. Moet kunnen toch?

Donderdag was dé dag van de ambassade. We hebben namelijk een toeristenvisum van 90 dagen (tot 27 april). Omdat dit niet lang genoeg is hebben we nog een verlenging nodig van 90 dagen.
Om kwart over 5 ’s ochtends, ja je leest het goed, ging onze wekker. Ontbijten,klaarmaken en naar de trein. Rond kwart over 7 stonden we bij de ambassade in Kaapstad. De ambassade gaat om half 8 open. Maar aangezien ze niet werken met afspraken kan het zijn dat je wel 3 á 4 uur moet wachten voordat je een keer aan de beurt komt. Om kwart over 7 stond er zelfs al een rij. Gelukkig ging het redelijk snel. De eerste man verwees ons naar de vierde verdieping, de tweede vrouw verwees ons naar de eerste verdieping en we kwamen uiteindelijk uit op de vijfde verdieping. Zucht! Uiteindelijk bleek dat we hier niet op het goede adres waren. Vorig jaar Juni is er een wijziging geweest. Gelukkig staat het ook vermeld op internet. Je moet nu allerlei papieren invullen op internet en een afspraak maken. Die afspraken staan al gepland tot eind Maart! Dit zou betekenen dat wij geen visum meer konden krijgen. Dit moet namelijk 2 maand van te voren. Een aardige mevrouw gaf ons als tip om toch naar het kantoor te gaan zonder afspraak en misschien zouden ze ons dan toch helpen. Volgende week een nieuwe poging!

Afgelopen vrijdag wouden we eigenlijk een auto huren om naar Cape Point te gaan via Boulders Beach en Kaap de goede hoop. Maar.. je raadt het nooit, het regende!
Dus hebben we besloten om dit maar een andere keer te doen.
’S avonds zijn we naar een marktje genaamd ‘’Bay Harbour Market’’ geweest. Een marktje met veel lokale bevolking. Nouja lokaal.. Floortje Dessing liep er ook!

Zaterdag, Valentijnsdag! Heel romantisch om 9703 kilometer van je Valentijn weg te zijn. Gelukkig heb ik hem nog verrast met een leuk kaartje.
Aan het eind van de middag zijn we vertrokken naar Clifton Beach. Hier was een gratis concert genaamd ‘’Moonstruck’’. Lekker op het strand genieten van de muziek en de zonsondergang. Na 2 en half uur kregen we honger. Op het strand was helaas niets te koop aangezien iedereen z’n eigen eten en drinken meeneemt. Koelboxen vol!
In een restaurantje hebben we lekker genoten van een stuk vlees en veel gezelligheid! In het restaurant zaten namelijk ook een groep Duitsers. ‘’Zum geburtstag viel glück’’, er was iemand jarig dus. Maar wij kunnen dit ook dachten we:’’LANG ZAL ZE LEVEN, LANG ZAL ZE LEVEN’’.
Paar minuten later kregen we een flesje wijn aangeboden van de jarige vrouw! Nu moeten we natuurlijk ook wat terug doen. We hebben besloten om met haar een shotje te doen genaamd ‘’Springbok’’. ‘’Eins, twei,drei zaufen!’’,klonk er door het hele restaurant, terwijl er achter ons een stel zat met de vingers in de oren! (happy Valentine) Maar deze shotjes kregen we natuurlijk dubbel en dwars terug. Kortom, een goedkoop avondje drinken!
Zondag was een lekker rustig dagje. Misschien raad je wel waarom…